همشهری آنلاین / بهاره خسروی :یکی از قدیمی ترین آیین های استقبال از نوروز در تهران قدیم، حرکت قسمت قسمت کردن آتش افروزان» یا حاجی فیروز»ها در کوچه ها برگرفته از تشبیه کردن ها و روایت های اسطوره ای ایران باستان بود. آتش افروزها یکی از باستانی ترین دسته بازیگران گرداگرد گردی بودند که از چهارشنبه آخرسال تا سیزدهم فروردین ماه دور شهر می چرخیدند و مژدگانی آمدن بهار و سالی دلگشا را به انسان می دادند.
این قسمت قسمت کردن چند بازیگر و نوازنده داشت که هرکدام از این آتش افروزان با لباس ها و شکل و شمایلی متفاوت درون میان مردم حاضر می شدند. یکی از بازیگران این نمایش، صورت و گردنش را سیاه و لباسی سرخ ته رنگ برتن می کرد. سایر اعضای این گروه نیز برای جلب توجه بیشتر و ایجاد حال و هوای شاد میان مردم، کلاهی بلند و نوک تیز معروف به کلاه بوقی» یا تاج شیپوری»، با زنگ و منگوله کنار طریق می گذاشتند و یک مشعل روشن به همرا داشتند که مشت به دست می چرخید و در صورتی خاموشی و کم روشنایی شدن بوسیله وسیله نفتی که تو دهان نگه می داشتند به خاکستر اتشفشانی می دمیدند تا آتش مشعل جان بگیرد. همین انگیزه روشن ماندن شعله و تعجب مردم، بوسیله خاص کودکان، می شد.
بازیگر حقیقی گروه، قیافه و گردنش را سیاه می کرد، گاهی هم با روبنده سیاه طعم جزیی دست ساز، چهره اش را می پوشاند. این گروه با قرائت کردن نیت های شاد، فرح و پایکوبی و انجام کارهای جالب، خنده را بوسیله ساختمانی های آدم می آوردند و دل مردم را شاد می کردند. کسبه و مردم حزن به سنت عیدانه به آنها هدایایی مانند شیرینی، آجیل و سکه تحفه می کردند.
اسلوب اندازی دسته های غول بیابانی» حزن از دیگر عید های طهران قدیم برای استقبال از نوروز بود. کار این دسته هم چیزی مشابه قسمت قسمت کردن آتش افروز ها و حاجی فیروزها وجود. داخل این دسته، فردی که پیکر اهتزاز تر و هیکل درشتی داشت، لباسی از غشا گوسفند بر جسم می کرد و با پای رهبر گروه، درون اماکن شلوغی مثل قهوه بناء ها، بازار ها و. حرکت می کرد و با صدای بلند آواز سر می عدل: ما غول بیابانیم، سرگشته و حیرانیم، گاهی توی تهران، گاهی توی شمرانیم» و این موجب احضار توجه میان انسان می شد.» مردم هم با شنیدن این آواز و سر دلگشا از آمدن بهار، مبلغی پول خواه مسکوک به عنوان عیدی و شادباش نوروزی به این غول بیابانی ها هدیه می دادند.
درباره این سایت